25η Μαρτίου. Ημέρα Μνήμης.

25η Μαρτίου 2009.

Ημέρα στρατιωτικής παρέλασης στο κέντρο της Αθήνας.

Χάζευα με δέος, μπορώ να ομολογήσω, όλα τα καινούρια και παλαιά αποκτήματα του στρατού μας, που άκουγαν στα ονόματα leopard με διάφορα χαρακτηριστικά ακρωνύμια όπως 2HEL (μήπως αυτό μεταφράζεται σε "to hell" ? τι ειρωνία!) , καθώς και πλήθος άλλων οχημάτων, είτε υποστηρηκτικών, είτε φέρνοντας εξοπλισμό επάνω τους.

Δεν είναι δα και λίγο πράγμα να περνάει από μπροστά σου ένα ερπυστριοφόρο όχημα βάρους, πόσο? 20?30?40? τόνων, με 60km/h την πανεπιστημίου, και να νοιώθεις υποχόνδρια τον συντονισμό του (κούφιου λόγω μετρό) οδοστρώματος στο πέρασμά του.

Στον γαλανό αττικό ουρανό, να περνάνε σε χαμηλό ύψος και σε άψογη διάταξη, διάφορες πτητικές πολεμικές και μη μηχανές. F16, Mirage, A7, Apache, Σινούκ (πώς διάολο γράφεται αυτό?), Canadair και πολλά άλλα που δεν γνωρίζω.


Με αυτά και με αυτά, παρέλασαν από μπροστά μου (και από πάνω μου) κάποια εκατοντάδες εκατομμύρια δολλάρια σε εξοπλισμούς. Ή ευρώ. Δεν γνωρίζω σε τι συνάλλαγμα και ισοτιμία γίνονται αυτές οι αγορές.

Και προσπαθούσα να αναλογιστώ / φανταστώ το κόστος συντήρησης αυτών καθώς και όλο το "τσίρκο" που βρίσκεται πίσω από αυτή την διαδικασία, με τις επισκευές, τα ανταλλακτικά, τους προμηθευτές, και ότι άλλο περιλαμβάνεται σε αυτή την συσκευασία. Δεν θέλω να μάθω ποιος πληρώνει την λυπητερή.

Πλήθος κόσμου. Οικογενειάρχες με τα παιδιά τους. Πιτσιρικάδες που πήγαν να δουν από κοντά τα μεγαθήρια. Απλοί περίεργοι σαν και εμένα (Μα τι βρίσκει τόσο ενδιαφέρον ο κόσμος? αναρωτιόμουν 6 χρόνια τώρα).

Η Αθήνα είχε βάλει τα γιορτινά της. Ημέρα μνήμης στους πεσόντες του 1821.

Ο χώρος μπροστά από το σύνταγμα και σε όλο το μήκος της πανεπιστημίου, όπου πέρναγε η παρέλαση, σε άψογη κατάσταση. Δεν υπήρχε δείγμα σκουπιδιού. Και σίγουρα ήταν πλυμμένος (χάρη στην βροχή της προηγούμενης νύχτας?). Μου αρέσει. Επιτέλους, ένα σημείο της αθήνας, καθαρό!

Πλήθος αστυνομικών, οριοθετούσε τα σημεία όπου μπορούσε να κάτσει ο κόσμος. Ομάδες των 4-5 αστυνομικών ανά 20 μέτρα. Μα που βρέθηκαν όλοι αυτοί? Που βρίσκονται καθημερινά?

Ένας εξ'αυτών, με την ανάλογη γιορτινή περιβολή, ήτοι μπερέ, άψογα σιδερωμένο πουκάμισο, σακάκι, κομβιωμένος, γυαλισμένες μπότες, γυαλί rayban που είμαι πλέον σίγουρος ότι ανήκει στον παρεχόμενο εξοπλισμό της υπηρεσίας τους (μα όλοι τα ίδια γυαλιά να φοράνε?) και συνοδευτικό....μπεγκλέρι , έλεγε μεγαλοφώνως μπροστά σε πλήθος κόσμου, σε ύφος 1100_καρδιναλίων_και_βάλε_είμαι_ο_γαμάουα_ρε σε συνάδελφό του "Που πας ρε? Έλα πίσω ρε ναυάγιο να κάνουμε χαβαλέ, γαμώ την καρδίτσα σου".

Μάλιστα. Δείγμα ύψιστης κουλτούρας και μαθημάτων γεωγραφικής καταγωγής από όργανο που ανήκει στα σώματα ασφαλείας. Μπρρρρρρρ. Ανατρίχιασα.

Στο θέμα μας.


Η αθήνα σε γιορτινή ατμόσφαιρα. Όλα είναι υπό έλεγχο. Η αθήνα της βιτρίνας.

Όπως λέει και η παροιμία, μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του.

Ενώ λοιπόν το εξώφυλλο ήταν αστραφτερό, ελκυστικό, μοδάτο, τίποτα δεν προδίκαζε το περιεχόμενο, μία μόλις παράλληλη από την Πανεπιστημίου όπου τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρωδολλάρια παρέλασαν, την Σταδίου.


Έχουμε λύσει όλα μας τα προβλήματα σε παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση, και πλέον δεν έχουμε τι να τα κάνουμε και τα "σπάμε" τα ρέστα σε αγορές εξοπλισμών.

Εξάλλου, για όσους δεν το γνωρίζουν, η αθήνα έχει χιλιάδες ξενοδοχεία που ανήκουν στην ίδια αλυσίδα.

Δεν το γνωρίζετε? Τς τς τς τς...
Μπορείς να βρεις τα ξενοδοχεία της αλυσίδας παντού. Γύρω σας.


Κοιτάξτε γύρω σας.

Πλατεία Μοναστηρακίου. Ομόνοια. Σύνταγμα. Βάθης. Αμερικής. Αιγύπτου. Βουλής. Κοραή. Δημαρχείου. Και πολλές άλλες. Όλα αυτά τα ξενοδοχεία έχουν το προνόμιο να βρίσκονται στα καλύτερα μέρη.

Και το όνομα αυτών :

Ξενοδοχείο "ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ".

Βλέπετε την πρόσοψη από την πλατεία της Παλαιάς Βουλής.....

Περαστικά μας.

Το μυστικό της ευτυχίας....

Κάποιος είπε κάποτε:

Να δουλεύεις σαν να μην σου χρειάζονταν χρήματα.
Να αγαπάς σαν να μην σε έχουν πληγώσει ποτέ.
Να χορεύεις σαν να μην σε παρακολουθούσε κανείς.
Να τραγουδάς σαν να μην σε άκουγε κανείς.
Να ζεις σαν να ήταν ο παράδεισος πάνω στη γη.

Ουτοπίες. Παπάρια μάντολες.

Όλοι ζούμε για να δουλεύουμε. Αυτοί που δουλεύουν για να ζούνε είναι ελάχιστοι.
Όλοι έχουν πληγωθεί. Είτε πολύ είτε λίγο. Και μας βγαίνει όλη αυτή η αρνητική ενέργεια.

Τα τελευταία τρία τα αφήνω ασχολίαστα.


Κοιτάξτε γύρω σας.

Πόσοι είναι άραγε πραγματικά ευτυχισμένοι?
Κάποιος άλλος στο παρελθόν είχε πει : "Πρώτα από όλα υγεία. Τα άλλα έρχονται, φτιάχνονται, δημιουργούνται, διορθώνονται. Και αν δεν διορθώνονται, σηκώνεις ανάστημα και προχωράς".
Έτσι είναι. Πόσοι όμως πραγματικά σηκώνουν ανάστημα? Μην ψάχνετε ανάμεσα σε στατιστικές.

Κοιτάξτε γύρω σας.

Σκυθρωπά ανθρωπάκια (including me of course), υποταγμένα στα δήθεν της κοινωνίας μας.
Εγκλωβισμένους στα "πρέπει" της και τα "θέλω" μας.
Και στα ψιλοεγωιστικά κατεστημένα που μας έχουν ποτίσει. Στη δήθεν {επαγγελματική, προσωπική} επιτυχία μας.


Κοιτάξτε γύρω σας.


Οι ρυθμοί της ζωής μας έχουν γίνει τέτοιοι, που ούτε ένα ευχάριστο διάλλειμα να ακούσουμε μια μουσική νότα, δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε.

Δεν ξέρω εάν θα πρέπει να "λυπηθώ" τον άμοιρο, δρομίσιο, αυθεντικό καλλιτέχνη, όπου περιμένει διακαώς μια συμβολική αποζημίωση για την μουσική που παίζει, ή θα πρέπει να φθονήσω το υπεροπτικό του βλέμμα γνωρίζοντας ότι όλοι οι υπόλοιποι, εμείς, οι βιαστικοί, έχουμε χάσει το νόημα της ζωής προσπερνώντας τις μικρές χαρές που έχουν την τύχη οι αισθήσεις μας να απολαύσουν...


Κοιτάξτε γύρω σας, και σας εύχομαι να βρείτε το μυστικό της ευτυχίας.

Αλλά πριν κοιτάξτε γύρω σας, κοιτάξτε μέσα σας. ΒΑΘΕΙΑ μέσα σας.